Auto-immuniteit wordt in de conventionele geneeskunde vaak omschreven als een situatie waarin het immuunsysteem zich tegen het eigen lichaam keert. Dit wordt gezien als een fout waarbij lichaamsweefsel wordt aangevallen alsof het een vreemde indringer is. De oorzaak hiervan wordt vaak als onbekend beschouwd of simpelweg toegeschreven aan pech.

Deze overtuiging roept echter een belangrijke vraag op: waarom zou een systeem dat ontworpen is om ons te beschermen, plotseling het eigen lichaam aanvallen?

Een eerste belangrijke voorwaarde voor het ontstaan van auto-immuniteit is een chronische overbelasting van het immuunsysteem. Laaggradige ontsteking speelt hierin een centrale rol. Deze subtiele, maar voortdurende activatie maakt het immuunsysteem minder flexibel, waardoor het kwetsbaarder wordt voor ongepaste reacties. Bovendien leidt het tot verwaarlozing van andere systemen in het lichaam, draagt het bij aan schade aan bloedvaten & organen en put het je reserves uit.

Een tweede cruciaal element bij de ontwikkeling van auto-immuniteit is de vermenging van lichaamseigen weefsel met lichaamsvreemd materiaal, ook wel bekend als neo-antigenen en moleculaire mimicry, die ons immuunsysteem om de tuin leiden.

Neo-antigenen kunnen ontstaan wanneer lichaamseigen cellen in contact komen met externe factoren, zoals virussen, bacteriën, beschadigde cellen of bepaalde voedingsmiddelen. Bij moleculaire mimicry worden infecties vaak gezien als de trigger. Een bekend voorbeeld is een psoriasis-uitbraak na een streptokokkeninfectie (keelontsteking). Voeg daar dan nog eens stoffen aan toe die sterke gelijkenissen vertonen met specifieke lichaamseigen bouwblokken zoals gluten, lectines en Neu5gc, en het hek is helemaal van de dam.

Vanuit een evolutionair perspectief kunnen we auto-immuniteit zien als een mismatch. Ons immuunsysteem is geëvolueerd in een wereld vol acute bedreigingen. In de moderne samenleving worden we echter zelden geconfronteerd met dergelijke acute gevaren. In plaats daarvan staan we bloot aan chronische immuunbelasting, zoals vervuiling, bewerkte voeding, langdurige psychosociale stress en sluimerende virale infecties. De kPNI benadert auto-immuunziekten dus niet als een defect in het immuunsysteem, maar als een logische reactie van een systeem dat probeert zich aan te passen aan een omgeving waarvoor het niet ontworpen is.

Warme kPNI-groet,

Nikki

 

Bron: Nikke Hartmans kPNI writer & therapeut in het kPNIHuis